Rođen 16. juna 1829. godine u današnjoj Arizoni, na reci Gila, Džeronimo, pravim imenom Kojale, bio je vođa grupe Bedonko iz apačkog plemena Čirikava. Njegovo ime, koje u prevodu znači „Onaj koji zeva“, nije odražavalo strah koji će kasnije izazivati među svojim neprijateljima.

Džeronimov miran život prekinut je tragičnim događajem kada su meksički vojnici, tokom napada na njegov logor, ubili njegovu prvu ženu, troje dece i majku. Tada započinje njegova transformacija iz miroljubivog lovca i poljoprivrednika u nemilosrdnog ratnika čija će osveta postati njegov životni cilj. Ime Džeronimo dobio je nakon što je izvršio pokolj nad Meksikancima na praznik Svetog Jeronima, i od tog trenutka, njegovo ime postaje sinonim za neprestani otpor i borbu.

Iako nikada nije sebe smatrao poglavicom, Džeronimo je bio vođa koga su ljudi dobrovoljno sledili, poštovali i plašili se. Njegov cilj bio je osveta, koja ga je nagnala da organizuje brojne pljačkaške pohode i krvne osvete protiv Meksikanaca, a kasnije i protiv američke vojske. Njegova harizmatična ličnost i borbene sposobnosti učinile su ga poslednjim velikim ratnikom koji je pružao otpor američkoj okupaciji.

Jedan od najpoznatijih podviga Džeronima dogodio se u pećini na jugozapadu Novog Meksika, gde se, zajedno sa svojim ratnicima, skrivao od američkih vojnika. Danima su vojnici čekali na ulazu, ali Džeronimo i njegovi ljudi su misteriozno nestali, ostavljajući iza sebe legendu o pećini iz koje nikada nije otkriven put bekstva.

Njegova grupa bila je jedna od poslednjih koja je pružala značajan otpor američkim vlastima. Apači, pleme koje je predvodio, verovali su da Džeronimo poseduje natprirodne moći – da ga metak ne može ubiti, te da može postati svestan događaja na velikim udaljenostima ili predvideti budućnost. Ova verovanja učvrstila su njegovu poziciju među njegovim narodom, ali su ga takođe činila i predmetom strahopoštovanja.

Tokom svog života, Džeronimo je stekao titulu „najgoreg Indijanca koji je ikada živeo“, koju su mu dodelili Amerikanci, ali je istovremeno ostao i jedna od najpoznatijih ličnosti među američkim domorocima. Iako je bio gotovo nepismen, uz pomoć S. M. Bareta, napisao je knjigu pod nazivom „Džeronimova životna priča“, koja se bavi problemima i patnjama „crvenih ljudi“. Ova knjiga nastala je 1905. godine, dok je Džeronimo bio zarobljenik u Oklahomi.

Džeronimo je proveo gotovo trideset godina u ratu protiv belih doseljenika, bežeći i boreći se protiv američkih i meksičkih trupa. Njegov poslednji čin predaje dogodio se 4. septembra 1886. godine u Kanjonu kostura, gde je, zajedno sa 38 svojih sledbenika, kapitulirao pred američkim generalom Nelsonom Epltonom Majlsom. Od tog trenutka, Džeronimo nikada više nije video svoju rodnu Arizonu.

Pred kraj života, Džeronimo je prešao u hrišćanstvo, ali je zbog problema sa kockanjem bio izbačen iz Crkve. Bio je prisutan na paradi prilikom ustoličenja predsednika Teodora Ruzvelta, ali je ostatak života proveo u siromaštvu, prodajući razglednice i slične sitnice. Umro je 17. februara 1909. godine u Fort Silu, u 80. godini života, ostavljajući za sobom nasleđe koje i dalje intrigira i inspiriše ljude širom sveta.

Džeronimov život je svedočanstvo o neugasivoj želji za slobodom i otporu protiv nepravde, zbog čega će zauvek ostati simbol borbe za očuvanje dostojanstva i prava svog naroda.